Poronienie jest jednym z najbardziej bolesnych doświadczeń, które może spotkać przyszłą matkę. Zazwyczaj ma miejsce w pierwszym trymestrze ciąży, w ciągu trzech pierwszych miesięcy. Po 23 tygodniu ryzyko utraty dziecka spada do zaledwie 1%. Ten artykuł omawia temat poronienia, uczucia z nim związane, a także udziela informacji na temat planowania kolejnej ciąży i koniecznych badań.
Poronienie samoistne jest poważnym powikłaniem ciąży, które może wystąpić do 22. tygodnia ciąży, prowadząc do jej utraty. Jeżeli strata dziecka nastąpi po tym czasie, używamy terminu „martwe urodzenie”. Możemy również podzielić poronienia na zupełne (dotyczące 80% przypadków i mające miejsce do 12. tygodnia) oraz niezupełne, które wymagają interwencji medycznej. Inny rodzaj to poronienie zatrzymane, gdzie obserwuje się pusty pęcherzyk ciążowy lub brak akcji serca płodu.
W przypadku rozpoznania poronienia niezupełnego lub zatrzymanego, stosuje się trzy metody postępowania: metodę wyczekującą (polegającą na czekaniu na samooczyszczenie macicy i badaniu pacjentki po 1-2 tygodniach), farmakologiczną (zastosowanie leków prowadzących do oczyszczenia macicy) i chirurgiczną (wyłyżeczkowanie macicy).
Wczesne etapy ciąży są najbardziej narażone na ryzyko poronienia. Wynika to z kilku czynników, takich jak wiek ciążowy, obecność krwiaków w macicy, zmniejszona ilość płynu owodniowego czy nieprawidłowości w pęcherzyku żółtkowym i błonie owodniowej.
Przyczynami poronienia mogą być różnego rodzaju nieprawidłowości rozwojowe płodu. Należą do nich m.in. wady genetyczne zarodka, wady genetyczne rodziców, niewłaściwe zachowania np. picie alkoholu lub palenie papierosów, wrodzone nieprawidłowości w budowie macicy, nabyte wady macicy, zaburzenia krzepnięcia krwi czy hormonalne, niedobór progesteronu, wiek ciężarnej powyżej 40 lat, obecność przeciwciał antyfosfolipidowych, zakażenie różyczką czy toksoplazmą oraz powtarzające się poronienia.
Objawy poronienia to najczęściej krwawienie z dróg rodnych, skurcze macicy, silny, napadowy ból podbrzusza oraz mocny ból części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa. Jeżeli kobieta zauważy u siebie takie objawy powinna jak najszybciej zgłosić się do szpitala lub skontaktować się ze swoim lekarzem.
Emocje towarzyszące kobietom po stracie dziecka są niezwykle trudne do zniesienia. Najpierw pojawia się żal, niedowierzanie, odrętwienie i wyparcie. Następnie może pojawić się złość, zazdrość wobec innych matek czy depresja. Wiele kobiet czuje się samotnych i odizolowanych, przeżywa poczucie winy mimo że zrobiły wszystko co mogły aby utrzymać ciążę. Ostatecznie dochodzi do etapu akceptacji choć ból emocjonalny pozostaje na zawsze.